Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
Bijgewerkt op 22.12.2021 in Attracties, Foto's: Espen Eichhöfer
Of iets bijzonder is, is vaak een kwestie van perspectief. Is iets onveranderd sinds onze kindertijd, dan staan we er zelden nog bij stil, dat iets is zoals het is. Maar gebeurt er, als je een fotograaf op pad stuurt door Tirol, die nog nooit in Tirol geweest is? Slaagt hij erin onze lievelingsplekjes zo te portretteren, dat we ze plots met andere ogen bekijken?
Waarmee je elke dag geconfronteerd wordt, is niet altijd meer spannend. Het dagelijkse leven en onze routines zorgen ervoor dat we het vertrouwde niet meer als iets unieks, iets moois waarnemen. Denk dan misschien hier even aan en leer je omgeving weer opnieuw te waarderen.
Een sneeuwvlok die uit het niets verschijnt en als een perfect gevormd kristal een seconde op het puntje van jouw neus blijft hangen, voordat ze smelt. Watermoleculen in de mist, die door de stralen van de ochtendzon in een gouden gordijn veranderen en het donkere bos omhullen. Een koe, die de boer met haar grote ogen aankijkt en aan zijn lichaamstaal herkent, waar ze heen moet lopen.
Kleine, perfecte momenten die ons, mensen, die het geluk hebben veel tijd in Tirol door te brengen, zouden moeten verbazen, maar die niettemin vaak over het hoofd worden gezien.
Groeien we op, dan verliezen we heel snel de vaardigheid ons over dagdagelijkse dingen te verbazen. Neurowetenschappers ontdekten dat de hersenen van volwassenen zogenaamde „resonantieroutines“ creëren, zodat we niet teveel prikkels doorheen de dag ontvangen moeten. Onze kinderen moeten namelijk naar school en de auto naar de garage – dan blijft er maar weinig tijd over om over de kruimelstructuur van onze boterhammen na te denken. Maar het is niet alleen de sleur van het dagdagelijkse leven dat ons ervan weerhoudt verteld te staan over die kleine dingen des levens. Nog nooit in de geschiedenis zijn we zo overrompeld door afbeeldingen, video’s en nieuwtjes. Daardoor zijn we beter geïnformeerd, beter in het classificeren van feiten en ook in het leggen van verbanden. Tegelijkertijd zijn we hierdoor ook vaker “immuun” voor iets nieuws, zijn we minder vaak verrast en ja, ook onder der indruk van bijzondere ervaringen.
Of het nu over de kleurrijke gloed van de Melkweg gaat of het bergpanorama dat aan onze voeten ligt: hoewel we zelf vaak moeilijk kunnen verklaren hoe deze wonderlijke verschijnselen ontstaan, weten we dat de wetenschap het kan. Wie echter denkt alles met een zoekmachine op te lossen, laat zich niet makkelijk betoveren. Wie wil betoverd worden, doet het best een beetje afstand van zijn of haar manier van dingen classificeren, archiveren en begrijpen. Het verlangen naar het gevoel overweldigd te worden door iets bijzonders, doet ons overigens gekke dingen doen. Denk maar aan: lange, zware, bezwete tochten naar een bergtop, wachtrijen bij de kassa, vliegtuigstoelen. Maar het kan de moeite waard zijn. Want: wie verbaasd wordt, leeft in het “nu”, ontsnapt aan de dagelijkse sleur en geniet van dat heerlijk gevoel van vervreemding. Goethe zei al dat verbazing het hoogste goed is, dat een mens bereiken kan, en voor Plato was verbazing het begin van elke filosofie, want alleen de confrontatie met het onverwachte voert tot het vergaren van kennis.
Ook de moderne wetenschap heeft intussen bewezen dat verbazing ons tot een beter mens maakt: psychologen uit de VS hebben bijvoorbeeld ontdekt dat mensen die vol ontzag zijn, behulpzamer en coöperatiever zijn. In een onderzoek mocht de ene groep proefpersonen onder sequoia's wandelen, terwijl de ander groep een saai kantoorgebouw bezocht. Het resultaat: degenen die bomen bewonderden, waren nadien genereuzer bij het uitdelen van geschenken en waren meer bereid om te helpen bij het oppakken van schrijfgerei, dat schijnbaar per ongeluk was gevallen. Volgens de wetenschap ligt dus de reden voor dit altruïstische gedrag in het feit dat mensen die verbazing voelen, zichzelf minder serieus nemen.
Als ons eigen interpretatie van de wereld door elkaar wordt geschud - al is het maar voor een moment - zijn we beter in staat onszelf te zien, als onderdeel van iets groters. Bij mensen die regelmatig met verwondering naar hun omgeving kijken, verhuist het anders zo dominante ego naar de achtergrond en komen daardoor meer op voor hun medemens. Dat zijn toch goede redenen om je opnieuw te laten verbazen, niet? Het voornemen het leven met kinderlijke verbazing te beleven, is natuurlijk makkelijker gezegd als gedaan.
En daar komt dan onze tip. Om het voor de hand liggende opnieuw te ontdekken, volstaat het een beetje vrije tijd te hebben en een frisse blik op het leven, die je bijvoorbeeld van een goeie vriend kunt uitlenen, die nog nooit de Alpen bezocht – zoals Espen Eichhöfer, de fotograaf van de fotoserie op deze pagina's, die de winterse bergen kent uit zijn geboorteland Noorwegen, maar nog nooit Tirol bezocht.
Dan ga samen op pad, vertoef op plaatsen, die voor de een vanzelfsprekend zijn, maar voor de ander totaal vreemd. Laat je betoveren door het zachte wiegen van de kruin van de esdoorn, bewonder het samenspel van generaties op een boerderij en schrik van de moed waarmee de gemzenkudde op de besneeuwde steile helling iets te eten zoekt - en voor je het weet, kan het ietwat vertrouwde Tirol, plots weer zijn wat het werkelijk is: geweldig.
Wolfgang Westermeier fietst elke ochtend naar kantoor en probeert tijdens de weekends graag nieuwe dingen uit in Tirol - van ballonvaarten 's winters tot trailrunning.
Geen reacties beschikbaar
