Inntaler höhenweg – lange afstandswandeling in Tirol

Tekst & fotos: Stephanie Beyens

© Stephanie Beyens

We bezochten enkele weken geleden Innsbruck, een trip waar ik enorm hard naar uit keek. We bezochten culturele aangelegenheden, we aten lokale gerechten en genoten van de prachtig groene uitzichten, lees hierover meer in mijn Innbruck travel guide.

We zijn uiteraard niet helemaal naar Oostenrijk afgezakt om alleen de Alpense hoofdstad te verkennen. Het hoogtepunt van onze reis is namelijk de inntaler höhenweg of Inn Valley high trail. Een zesdaagse lange afstandswandeling doorheen de Tuxer Alpen. Een avontuur waar ik al lang naar uit zat te kijken. Al moet ik wel even mee geven dat ik er ook best wat zenuwen voor had, want mijn conditie is nog nooit zo slecht geweest. Ik heb drie maanden thuis gezeten, technisch werkloos, drie emotionele maanden, waar ik niet veel aan sport of beweging gedaan heb. Ik begin dus zonder enige training aan deze hike, mijn man Arne daarintegen heeft zich tijdens de lockdown heruitgevonden en één van onze leegstaande kamers in huis omgetoverd tot een fitness, we beginnen niet op hetzelfde niveau en dat merken we snel tijdens de hike…

Dag 1: Innsbruck/Igls – Glungezer Hütte

683 verticale meter van de top van de kabelbaan,wandel tijd: 3 uur 15 minuten, afstand: 7.1 kilometres.

We rijden vanuit Innsbruck met de bus – Line J – naar de Patscherkofelbahn. We zijn ongeveer zo’n 20 minuten onderweg naar de kabelbaan. Aan de kabelbaan is het rustig, zonder aanschuiven betreden we de cabine, de rit neemt zo’n vijf minuten in beslag. Alvorens we aan ons avontuur beginnen starten we met een heerlijke lunch met waanzinnig uitzicht in Das Hausberg. We genieten van enkele lokale gerechten. Das Hausberg heeft een groot buiten terras en een speeltuin voor de kinderen. Lunch met zicht over de bergen, instant vakantiegevoel! 

Wandeling naar de Glungezer Hütte. © Stephanie Beyens

We starten onze hike met stralend weer, 27 graden om precies te zijn. Heerlijk weer om de vrijwel makkelijke wandeling die op onze planning staat vandaag te beginnen. De eerste meters geniet je van een prachtig zicht over Innsbruck, op de wandelweg is het rustig en de weinige mensen die we kruisen zijn super vriendelijk. Onderweg krijgen we onze eerste ‘discussie’ in verband met de wegbewijzering. De wandelpaden staan trouwens duidelijk aangegeven met pijlen om de zoveel kilometer, daarnaast zijn er rotsen beschilderd met een Oostenrijkse vlag om je doorheen de paden te leiden. Eén van de eerste pijlen die we tegen komen stond volgens mij naar rechts, maar Arne vond dat de pijl meer naar boven stond aangeduid. Voor alle duidelijk ik ben op gebied van oriëntatie echt een ramp, ik gebruik mijn Google maps letterlijk om 900 meter in de stad af te leggen en vertrouw blindelings op mijn man als het op gebied van oriëntatie aan komt. Ik start dan ook zonder morren mee de klim naar boven en besef dat de inntaler höhenweg geen lachertje wordt. Badend in het zweet komen we boven om te beseffen dat we dan misschien toch verkeerd zaten en het pijltje dan toch nog rechts stond en niet naar boven. Ik kon er gelukkig met lachen, onze benen konden die extra klim wel aan en we genoten van een prachtig zicht boven op de berg. Eenmaal terug op het juiste pad zetten we onze wandeling verder naar de Glungezer Hütte. Een hut op 2610 meter hoogte waar we hartelijk (met schnaps) ontvangen worden. De hut wordt gerund door een familie, mama, papa en hun twee zonen. We krijgen een privé kamertje en gaan naarstig op zoek naar de douche, die we na onze wandeling in de blakende zon wel kunnen gebruiken. Al snel komen we erachter dat er geen douche is… Een kleine demper op de feestvreugde die gelukkig snel goed gemaakt wordt door heerlijk eten.

Van Innsbruck/Igls tot Glungezer Hütte. © Stephanie Beyens

De inntaler höhenweg staat trouwens bekend voor zijn gastronomie en is enkel daarom al een absolute aanrader! Wij Belgen houden wel van verfijnd eten en als ik even heel eerlijk mag zijn is eten een belangrijk onderdeel van onze vakanties. We stemmen onze bestemmingen zelfs meestal af op het lokale eten, waar we ook gaan of staan, het is nu eenmaal belangrijk om lekker te eten. Bij eten in de bergen, dacht ik meteen aan Wienerschnitzel met zuurkool, niet meteen iets om naar uit te kijken, maar niets was minder waar. We hebben in elke hut super lekker gegeten!

Wanneer de avond valt in de Glungezer Hütte staat ons een prachtige zonsondergang te wachten. De eigenaar neemt ons mee naar de top van de berg naast de hut om te genieten van de lucht die van geel naar paars kleurt en geeft ons ook ineens een briefing voor onze wandeling van de volgende dag. Hij vertelt ons dat we vroeg uit de veren moeten, aangezien ze zware onweders voorspellen en zelfs een sneeuwstorm. Moeilijk om te geloven na een stralend zonnige dag te hebben gehad. We moeten stipt bij zonsopgang vertrekken zodat we voor de onweders van de berg zijn en veilig toekomen in de volgende hut. We kruipen dus vroeg in ons bed om op tijd aan onze hike te kunnen beginnen de volgende dag.

Dag 2: Glungezer Hütte – Lizumer Hütte 

Omhoog/Omlaag: 705/1,295 verticale meters, wandel tijd: 6 uur 45 minuten, afstand: 14.5 kilometers.

De pijnlijke wekker gaat af om 5u30. We genieten van een heerlijk ontbijt in de Glungezer Hutte. En krijgen een lunchpakket mee om de dag door te komen. De hike begint met een stevige klim over rotsen tot we op de rug van de berg aankomen. Ik ga niet liegen, ik hinkte ver achteraan de groep, ik had last van kortademigheid en heb mezelf meer als één keer afgevraagd, waarom ik het nu eigenlijk nodig vond om om zeven uur ’s morgens een berg te beklimmen… Maar die gedachten verdwenen snel toen ik bovenop de berg stond en genoot van het prachtige uitzicht tussen de wolken. Want wauw, het is hier echt prachtig! De opgaande zon deed me mijn pijn vergeten en toverde een glimlach op mijn gezicht. Dit is het gevoel waar ik zo van hou tijdens het hiken, je hoofd boven de wolken, al je zorgen even vergeten, geen ontvangst op je GSM, fysiek even afzien en genieten van al het moois dat de wereld te bieden heeft. H-E-E-R-L-I-J-K!

© Stephanie Beyens

We wandelen samen verder met mensen die we in de hut hebben leren kennen en die ook de Inntaler Höhenweg bewandelen. De tocht is best wel leuk in groep. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om met mijn man op vakantie te gaan, maar deze vakantie is toch net iets avontuurlijker en ik ben er zeker van als we dit met twee hadden verder gezet dat het toch een iets minder leuke ervaring zou geweest zijn. Met zen tweetjes durf je nogal eens sneller wat zagen tegen elkaar over je kwaaltjes of omdat je moe bent. In groep ligt dat net iets anders, je leert mensen kennen en hebt hele andere gesprekken en hoewel we normaal helemaal niet zo van groepsreizen ofzo houden, was het deze keer wel leuk om andere mensen te leren kennen en onverwachts samen op avontuur te gaan.

Inntaler höhenweg. © Stephanie Beyens

De rest van onze hike is bergafwaarts en daar was ik reuzeblij mee! Het is een super aangename wandeling en nu heb je na al dat klimmen eindelijk de kans om te genieten van het uitzicht. De donkere onweerswolken doen ons er wel aan herinneren dat we echter niet mogen treuzelen. We nemen een kwartiertje pauze om ons lunchpakket op te eten en zetten onze tocht verder. Een half uurtje later stoppen we om onze regenjas en sjaal aan te doen en welgeteld een minuut later, valt de regen met bakken uit de lucht. We hebben nog zo’n twee kilometer op onze planning staan. Het pad brengt ons terug in de iets of wat bewoonbare wereld tussen de koeien en boerderijen op een brede weg. We zien in de verte de Lizumer Hütte . Ondertussen zijn we nat tot op het bot en het enige wat ik kan denken… Please laat er een warme douche zijn…

Inntaler höhenweg. © Stephanie Beyens

De Lizumer Hütte is een geweldige hut! Ze wordt gerund door twee vrienden Tobias en Lukas. Lukas is verantwoordelijk voor de keuken en dat doet hij uitstekend! Ze werken enkel met lokale producten van boeren uit hun omgeving en dat smaakt. We eten hier voor de eerste keer käseknödelsuppe, een heerlijke soep met een bol van kaas, vlees en ajuin. Net wat we nodig hadden na zo’n stevige hike. Tobias is verantwoordelijk voor de communicatie, reserveringen en de administratie van de zaak. Hij begroet iedereen persoonlijk en zorgt voor de kamer indelingen. Je voelt je meteen welkom in de zaak.

We krijgen onze privé kamer toegewezen. Een verzorgde kamer met een mooi opgedekt stapelbed, een lavabo en een prachtig uitzicht over de vallei. En jawel er zijn douches! Je betaalt 3 euro voor een muntje om 3 minuten te douchen en dat was het geld meer dan waard, na twee stevige wandeldagen. De douches zijn super proper, let er wel op dat je je eigen douchegel meeneemt.

Een verzorgde kamer met een mooi opgedekt stapelbed, een lavabo en een prachtig uitzicht over de vallei.  © Stephanie Beyens

Je hebt bij het boeken van de hutten steeds de keuze voor een privé kamer of een bed in een slaapzaal. Hier kan je dan nog een extra optie nemen voor een matras. Je hebt ook steeds de keuze om te kiezen voor enkel een ontbijt of half pension. Meer info en prijzen kan je hier terug vinden.

We krijgen ’s avonds een drie gangen menu voorgeschoteld, dit is inbegrepen wanneer je voor een half pension kiest. Een aanrader trouwens, want je verbruikt wel wat energie en calorieën tijdens de Inntaler höhenweg en het eten in de Lizumer Hütte is fantastisch.

We eten hier voor de eerste keer käseknödelsuppe, een heerlijke soep met een bol van kaas, vlees en ajuin. © Stephanie Beyens

Dag 3: Lizumer Hütte – Weidener Hütte 

Omhoog/omlaag: 672/891 verticale meters, wandel tijd: 5.5 uur, afstand: 11.7 kilometres.

We hebben geslapen als roosjes in de Lizumer Hütte en ik ga niet ontkennen dat het heel moeilijk was om onder de warme dons vandaan te komen. Regent klettert tegen de ramen en de moed zakt me in de schoenen. Vandaag staat er een relatief makkelijke wandeling op de planning van ongeveer vijf uur. Na twintig minuten zijn we doorweekt, de regen blijft met bakken uit de lucht vallen. En onze regenjassen waar we wel wat geld in geïnvesteerd hebben en die zogezegd 100% waterdicht zijn, zijn dat verre van. We beseffen ook dat een regenbroek geen overbodige luxe is in de bergen, maar daar hadden we helaas niet aan gedacht…

We beginnen aan een forse klim en denk ik mezelf dat de fun er nu toch wel vanaf is. De fysieke pijn valt goed mee, ik heb wat last van mijn knieën en mijn schouders zijn de zware rugzak duidelijk niet gewoon. Arne heeft last van zijn voeten, die nieuwe schoenen hadden we uiteraard beter ingelopen voor we vertrokken… Ik zie hem manken en ik hoop dat we snel de berg op zijn, dit is het moeilijkste stuk, waar we gewoon even door moeten.

De tocht zet zich verder in koeienweiden. Hier zijn de koeien trouwens veel mooier als in België, ze hebben een grijs bruine kleur en dragen allemaal een mooie lederen halsketting met een bel aan. We horen de bellen langs alle kanten rinkelen, maar zien door de mist helaas geen één koe van dichtbij. Het heeft wel iets zo door de mistige velden en dennenbomen wandelen…

De mist verbergt het zicht, maar toch is de wandeling doorheen de vallei prachtig.  © Stephanie Beyens

Boven op de berg snijdt de wind doorheen onze natte kleding, we hebben er ongeveer zo’n twee uur wandelen op zitten. De volgende drie zijn enkel bergafwaarts en dat geeft ons moed.

Wanneer het even stopt met regenen nemen we de tijd om te lunchen met zen allen. We zijn ondertussen nog met acht die dezelfde weg uit gaan en het is best gezellig met zen allen. Tot als het onweer overneemt en het terug water begint te gieten, we wandelen stevig door en ik schuif meer als eens onderuit in de modder…

We komen in een vallei en dit stuk van de wandeling moet zo mooi zijn op een zonnige dag. De mist verbergt het zicht, maar toch is de wandeling doorheen de vallei prachtig. Hiervoor zijn we gekomen, dit is voor mij het ultieme gevoel van vrijheid. Links duikt er opeens een soort van boomhut op hoog in een boom en mijn gedachten dwalen af. Zouden hier kinderen in spelen? Worden er goederen in bewaard? Is er een ladder? Zou ik erin kunnen? Later heb ik heb me laten wijs maken dat het een jachthuisje is, waar de jager in uren wachtend in door brengt…

We horen de bellen langs alle kanten rinkelen, maar zien door de mist helaas geen één koe van dichtbij. © Stephanie Beyens

Ook al regent het pijpenstelen, vandaag is het echt een super aangename wandeling, ik vond het een prachtig stuk doorheen de vallei, afwisselend met een stuk echt in de bossen. Arne vond het daarentegen de saaiste wandeldag. Zo zie je maar dat smaken verschillen…

In de verte zien we eindelijk de Weidener Hütte opduiken, ik ben ondertussen nat tot op het bot en bij elke stap dat ik zet voel ik mijn voeten zwemmen in mijn schoenen. Om aan de hut te geraken, hebben nog wel een kleine klim voor de boeg, die er misschien toch net iets te veel aan was, op deze dag…

Toegekomen in de Weidener Hütte, draai ik onze schoenen even om, zodat het water er kan uit lopen, hoe krijg ik deze ooit nog droog tegen morgen. Kleren wringen we uit en leggen we in de voorziene droogkamer. Ik vraag een krant om in onze natte schoenen te steken, zodat ze hopelijk toch iets sneller drogen. De vriendelijke uitbaatster wist me te vertellen dat ze een speciale plaat hebben geïnstalleerd die warmte afgeeft zodat de schoenen sneller kunnen drogen. Hier zijn ze dit hondenweer duidelijk gewoon…

We krijgen een gezellige kamer met twee stapelbedden, plaats genoeg om alles te laten drogen deze nacht! We genieten van een heerlijk warme douche en komen uitgehongerd in de eetruimte.

Ook hier worden we verwend met een heerlijk driegangenmenu, we kruipen vroeg ons bedje in, want morgen beloofd een zware dag te worden.

Ook hier worden we verwend met een heerlijk driegangenmenu. © Stephanie Beyens

Het onweert heel de nacht, ik word meermaals wakker van de donder geluiden en ik hou mijn hart al vast voor de wandeling. Bij het ontbijt wordt ons meteen gevraagd wat onze plannen zijn en naar waar ons tocht verder gaat. We leggen uit dat we zo’n twaalf kilometer zullen wandelen richting de Rastkogel Hütte. Maar dat wordt ons meteen ten strengste afgeraden. Het onweer is te gevaarlijk en de hevige regenval maakt het er niet makkelijker op. Het is zondag, hebben geen ontvangst in de hut en weten even niet wat we moeten doen. We zijn hier uiteindelijk op perstrip uitgenodigd door Toerisme van Tirol en hebben ook wel wat afspraken na te komen. We moeten beelden afleveren en een uitgebreide blog post schrijven over onze ervaring. Beetje lullig om een blog te schrijven over een hike die je niet eens kan afwerken door het slechte weer.

We bekijken met zijn alle of er geen andere oplossing mogelijk is, misschien een langere route die niet zo hoog in de bergen is, waardoor het minder gevaarlijk is? Maar ook dat wordt ons afgeraden en als we heel eerlijk zijn, het is gewoon echt zo’n slecht weer, dat zeven uur wandelen sowieso al de hel zou zijn, laat staan als er ook nog eens onweer boven je hoofd hangt wat gewoon weg levensgevaarlijk is in de bergen.

Na lang overleg beslissen we met zijn allen om ons avontuur stop te zetten. We wandelen zo’n twee uur naar beneden naar het dorp Wattens en nemen een taxi naar het dichtstbijzijnde treinstation voor 10 euro per persoon. Vanuit het treinstation Fritzen-Wattens nemen we een trein richting Innsbruck voor 4,70 euro per persoon. Gelukkig is het openbaar vervoer hier hemels en moeten we slechts zo’n twintig minuten wachten op de volgende trein.

Hoe de rest van de hike er normaal had uitgezien:

Dag 4: Weidener Hütte – Rastkogel Hütte

Omhoog/omlaag: 1,049/733 verticale meters, wandel tijd: 6.5 hours, afstand: 12.4 kilometers.

Dag 5: Rastkogel Hütte – Hochfügen - Kellerjoch Hütte

Omhoog/omlaag: 878/759 verticale meters, wandel tijd: 6 hours, afstand: 14 kilometers.

Dag 6: Kellerjoch Hütte – Schwaz

Omlaag: 900 vertical metres naar Grafenast, 1,730 verticale meters naar Schwaz, wzandel tijd: 2 uur naar Grafenast, 5 uur naar Schwaz, distance: 6 kilometers naar Grafenast, 11.6 kilometers naar Schwaz.

Innbruck Travel guide

Toegekomen in Innsbruck besluiten we van eerst naar de auto te gaan, hier hadden we nog droge kleding en andere schoenen, wat echt wel nodig was… We besluiten om Innsbruck verder te verkennen waar je in het begin van de Innbruck Travel guide ondertussen alles hebt over kunnen lezen. Innbruck is een super aangename stad en we hebben ons geen seconde verveeld.

Wat je zeker moet mee nemen voor de Inntaler höhenweg

Je zal gedurende de hele hike je rugzak mee hebben, pak daarom alleen het hoogst noodzakelijke, hieronder een lijstje van zaken die je absoluut nodig hebt:

• Regenjas
• Regenbroek
• Goed in gelopen hiking schoenen
• Slaapzak
• Kleren voor alle temperaturen, we begonnen onze wandeling in 27 graden, maar in de laatste hut koelde de temperatuur af naar 5 graden!
• Kleine flesjes shampoo en douchegel
• Versnaperingen voor tijdens de wandelingen
• EHBO kit: pleisters en ontsmettingsmiddel

Zonsondergang bij de inntaler höhenweg. © Stephanie Beyens

De Inntaler höhenweg was een unieke ervaring en zelfs met het slechte weer was het ervaring om niet snel te vergeten, we hopen volgend jaar terug te gaan, om onze hike af te maken, want we hebben de smaak van de Oostenrijkse alpen helemaal te pakken gekregen.