Een nieuwe thuis in Tirol!

Fotos: Jörg Koopmann

Vele wegen voeren naar Tirol. We hebben acht mensen geïnterviewd die in Tirol een nieuwe thuis gevonden hebben.

NAOMI HECHENBLAIKNER, 41, NEDERLAND
Fruitboer, Voedselproducent

Na mijn opleiding tot bloemist ben ik op werelreis vertrokken. Nu ja, dat was het plan. Mijn eerste stop was in Rattenberg bij Kramsach. Daar wilde ik een paar weken werken in een bloemenwinkel. Een paar weken werden een paar maanden en jaren. Ik ontmoette Florian tijdens het skiën. We werden verliefd op elkaar. Uitgerekend ik, een meisje dat opgroeide op een fruitboerderij, viel als een blok voor een fruitboer. Dat kon geen toeval zijn! Intussen zijn Flo en ik nu 19 jaar samen. We hebben een dochter en runnen de boerderij hier in Reith. Het ligt te midden van een bosrijk gebied, wat ik geweldig vind. Met de bessen, abrikozen, bergkiwi's en kersen van Florian kook ik jam, siropen en ketchups. Ons merk Floberry is intussen overal in Tirol verkrijgbaar. Voor mijn 40ste verjaardag heb ik me trouwens een echte “kasettl” gewenst, zo'n prachtige feestelijke jurk, zoals die hier in de Tiroolse laaglanden gebruikelijk is. Zeg nu nog eens, dat ik niet geïntegreerd ben?

SANTAN FERNANDES, 62, INDIA
Priester

Ik bestel altijd een donker biertje in het Wirtshaus. Zodat ik zelf lekker donker blijf. Ik kom uit wat nu Mumbai is, uit een katholiek gezin. Mijn vader voorzag de vissers in de sloppenwijken om ons heen met vers water. We waren niet rijk, maar ik heb een uitstekende opleiding genoten. Toen ik 21 was, ging ik naar München. Ik heb daar zes jaar gewerkt op de afdeling “Visum” van het Indiase consulaat. Ik heb toen veel gereisd en toen ik de tuin Getsemane in Jeruzalem bezocht, hoorde ik een stem die me riep. In de maanden die daarop volgden, dacht ik veel na over mezelf en besloot ik mijn leven aan God te wijden. Ik studeerde aan het Franciscaner klooster in Schwaz. Sinds 1993 ben ik priester in de parochie in St. Ulrich am Pillersee. En natuurlijk sta ik nog steeds in nauw contact met India. Mijn gemeenschap, de apostelen van de Heilige Familie, ondersteunt wezen, behoeftige gezinnen en bejaarden. We helpen ook jonge mensen die priester, broeder of zuster willen worden. We hebben altijd wel een paar mensen hier in St. Ulrich om te studeren.

ANDREIA KOSTENZER, 36, BRAZILIË
Gastvrouw

Ik heb in Tirol geen cultuurschok gekregen: mijn vaderland is eigenlijk veel “Oostenrijkser” dan hier - en onze Schuhplattler zijn ook veel beter. Ik ben opgegroeid in Dreizehnlinden in het zuiden van Brazilië. Mijn grootouders waren één van de oprichters van die gemeente in 1933. Samen met vele andere boeren uit Wildschönau bouwden ze daar een nieuw leven op. In Dreizehnlinden wordt tot op de dag van vandaag Tirools gesproken, je vindt er Tiroolse houten huizen met balkons en de vrouwen dragen er vaak Dirndls. Ik volgde een opleiding aan de hotelschool in Dreizehnlinden en kwam in 2001 naar Wildschönau voor een stage. Eigenlijk wilde ik maar één seizoen in een restaurant werken. Het werden er uiteindelijk 10. Ik voelde me hier zo goed. Elke derde persoon die ik sprak, was een familielid. En toen leerde ik ook nog Sebastian kennen. We wonen op de Hörbighof in Thierbach. Sebastian en ik runnen de boerderij en een kleine kiosk. Voor mij is het heel normaal om hier te zijn. Als ik Brazilië mis, dan luister ik naar samba-muziek.

FABIO D‘AMORE, 31, ITALIË
Muzikant, producer, muziekleraar

Georg Neuhauser nam in 2010 contact met mij op. Hij speelt bij Serenity, de belangrijkste metalband van Tirol, en de groep was dringend op zoek naar een nieuwe bassist. Ik pendelde vijf jaar tussen Tirol en Friuli, een enkele reis duurt ongeveer vier uur. Op een gegeven moment werd het te vermoeiend voor mij. Naast woon-werkverkeer waren er tournees met Serenity of andere bands. Eind 2016 verhuisden Claudia, mijn Tiroolse vriendin, en ik naar het huis van haar grootouders. Inmiddels heb ik in de kelder een opnamestudio ingericht zodat ik hier ook bands en muzikanten kan begeleiden. Ik geef ook zang- en basles. Ik heb een ongelofelijk goed gehoor. Veel mensen schatten metalmuziek helemaal verkeerd in. Die muziek is erg complex. Er is geen ruimte voor improvisatie. Elke show is precies gelijk en elke noot moet precies passen. We hebben zojuist een Amadeus Award gewonnen, waarschijnlijk de belangrijkste muziekprijs in Oostenrijk. Wij zijn kleine muzikantjes, maar een goed functionerend bedrijf.

BA MAMADOU, 35, SENEGAL
Kunstenaar

Hoe ik naar Innsbruck kwam? Dat is een lang verhaal. In 2008 won ik de tweede prijs bij een kunstenaarswedstrijd in Monaco. Hierdoor kreeg ik de kans in Wenen voor een kunstenaar uit Senegal te werken. Op een gegeven moment was Wenen te groot en te luid voor mij, dus verhuisde ik naar Innsbruck. Dat is een goede stad voor een artiest als ik. Ik trek graag de bergen in om te tekenen. In mijn werken combineer ik schilderen met gerecyclede materialen, zoals flessendoppen, steelpannen, dierenhuiden of teer. Ik heb al verschillende tentoonstellingen gehad, bijvoorbeeld in het Institut Français in Innsbruck, in het Mesnerhaus in Mieming en in de Tschett Feuergalerie in Imst. Het is niet altijd gemakkelijk om genoeg geld te verdienen om van te leven, en soms moet ik op straat ook bewust weghoren als er opmerkingen worden gemaakt over mijn huidskleur. Maar ik ben een vechter. En ik wil volhouden en mijn stempel op Innsbruck drukken. 

ÁGNES CZINGULSZKI, 30, HONGARIJE
Journalist, Auteur

Ik kwam voor het eerst als toerist naar Innsbruck. Ik wilde de Alpen zien. Maar ze zaten helemaal in de wolken. In een bar ontmoette ik een knappe Argentijn die hier de hele dag aan het skiën was. Vandaag ben ik niet meer bij de Argentijn, maar ik ben hem dankbaar dat hij me naar Innsbruck heeft gebracht. Het zag er niet zo goed uit in Boedapest, en de anti-regeringskrant waar ik voor werkte, ging het niet al te goed. Dus probeerde ik hier een nieuwe start. Eerst werkte ik in restaurants en gokwinkels en solliciteerde ik tegelijkertijd naar een baan als journalist. Uiteindelijk is dat gelukt! Sinds vier jaar werk ik als verslaggever voor verschillende wijkkranten. Ik schrijf ook verhalen. Voor mijn eerste boek “Ik dacht aan Siracusa” ontving ik verschillende prijzen, waaronder de literatuurprijs in ballingschap. Ik schrijf melancholische, alledaagse verhalen. Mijn vrienden vinden mijn teksten vaak deprimerend en zijn verwonderd. "Waarom toch die melancholie?", zeggen ze, "Jij bent toch die eeuwig vrolijke Ágnes!"

ERIC GINESTET, 52, FRANKRIJK
Theaterpedagoog, acteerleraar, stemcoach, regisseur

Tijdens mijn studie in Engeland en later Frankrijk, woonde ik bij Astrid, een dame uit Oost-Tirol. Toen ze in 1992 terugkeerde naar Lienz, solliciteerde ik in Oostenrijk. Op dat moment kon ik nauwelijks Duits spreken, maar we wilden geen langeafstandsrelatie. Ik kreeg een job als assistent “vreemde talen” bij een hotelschool in Innsbruck. Mijn relatie met Astrid ging daarna al snel overkop. Maar ik bleef gewoon hier. Dat had zeker te maken met de jobs die me hier werden aangeboden. Ik werkte als docent aan het Instituut voor Romaanse Talen, studeerde theaterpedagogiek en werkte op een toneelschool. Inmiddels heb ik veel jobs. Ik ben stemcoach, organiseer workshops en geef les aan het Instituut voor Sociale Pedagogiek in Stams. In 2004 was ik medeoprichter van het Westbahntheater en in 2014 de theatergroep “endorphine”. Ik schrijf chansons, regisseer en speel natuurlijk ook zelf. Ik mis Frankrijk niet. Tirol is reeds lang mijn thuis geworden.

VLADIMIR JUROVATY, 37, SLOWAKIJE
Werkt in de horeca

Ik werkte vroeger in een chemische fabriek in Púchov. Was dat een stank! En dan dat werken in ploegen. Daarbovenop verdiende ik heel slecht. Geen goed leven. In 2015 kreeg ik plots een telefoontje van een goeie vriend, die als masseur werkte in een hotel in Ötz: "Vladi, ik heb een job voor jou in een skigebied." Ik hoefde niet lang na te denken en heb nooit spijt gehad van mijn beslissing. Zeker, het werk is hier ook zwaar. Ik ruim de borden van de tafels en breng ze naar de vaatwasser. ‘s Winters laveer ik tussen de wintersporters, ‘s zomers werk ik in Area 47, het grootste openluchtpretpark van Oostenrijk. Ik doe steeds mijn best en ik wil hier blijven. Zowel omwille van mijn job, als ook omwille van het feit dat ik begonnen met fietsen en nu elke vrije minuut op de fiets doorbreng. De Gletscherstraße, het Timmelsjoch – een droom!