“Soms komen wandelaars via de nieuwe wandelroute langs. Dat is spannend. Je kunt de mensen meestal in twee tot drie groepen indelen. Op de eerste groep hoef ik amper te letten. Die schrikken als ik ze groet. Die willen snel door.

De tweede groep is al interessanter, omdat er mensen tussen zitten die ook eens om zich heen kijken. Als ik thuis ben en ze begroet, merk ik meteen of ze zin hebben in een praatje. Veel van hen zijn geïnteresseerd en willen zien wat ik doe. Ik sta ook in de folder genoemd. Daar staat dat ik schrijf. Ze noemen me ook wel de “bergletterkundige”. Als de mensen dan de oude hut en het vuur zien, hoor ik vaak: het huis staat in brand! Maar dat is in 200 jaar nog niet gebeurd, dus dat zal nu ook wel loslopen. En als ze dan mijn kazen zien, hoor ik: jeetje, u hebt veel kaas! En wij hebben er geen. Je bedoelt ‘jij’, zeg ik dan. Sommige mensen hebben veel, en sommige hebben niets. 

Ik leef hierboven eenvoudig, maar prettig. En ik ben tevreden. Zo hoe ik werk, dat bestaat bijna niet meer. Vaak word ik gevraagd: ‘Sepp, de oude hut, waarom breek je die niet af? Bouw een nieuw huis en vraag daar dan subsidie voor aan.’ Nee. Dat doen anderen maar. Ik bewaar het oude.”

Sepp Kahn, bergletterkundige

Sinds 28 jaar exploiteert Sepp Kahn elke zomer de Untere Lärchenbergalm. Af en toe – als “de juiste groep bij elkaar is” – leest Kahn, die niet alleen alpenherder, maar ook schrijver is, voor uit eigen werk. Zijn kaas ruilt hij overigens, als hij rijp is, ook tegen geld.