Familiegeluk tijdens een uitstapje in de bergen?
Bijgewerkt op 31.07.2023 in Familie, Foto's: Verena Kathrein
Tekst: Christian Thiele
Ja, dat is eigenlijk heel gemakkelijk. Als je tenminste de volgende 5 lessen ter harte neemt, die onze auteur met zijn kinderen bij de Wilder Kaiser geleerd heeft.
Les 1: Tijd om te spelen
"Kom op, Stella, nog even en we zijn bij onze alpenweide, laten we verder gaan ..." Normaal gesproken hoort mijn dochter dit soort peptalk elke 10 minuten, als we de berg op wandelen. Vandaag heb ik me voorgenomen dit soort zinnen niet uit te spreken, want vandaag spelen we het ene spel na het andere: monsters zoeken, een wedstrijdje met pretzels, een spel met wasspelden etc. Waar we heen wandelen en hoelang het duurt vooraleer we aankomen, maakt vandaag helemaal niet uit. De focus ligt vandaag op “spelen”.
Als we met de kinderen onderweg zijn in de bergen, dan gaan wij met hen op stap - en niet zij met ons
Wij, dat zijn Christiane (sinds kort 28), ik (sinds kort niet meer 28), Stella, 9, en Maxi, 8. Maxi is onze buurjongen, Christianes petekind en onze bijna-zoon, omdat onze echte zoon zich te oud voelde en te cool voor deze vakantie – dat gaat hem spijten! Hier, dat is aan de Hintersteiner See, net boven Scheffau en aan de voet van de rotsachtige toppen van de Wilder Kaiser. En vandaag zal het weer wisselend zijn: ’s morgens zon, ’s namiddags onweer – dus perfect voor een familiewandeling uit het aanbod van de VVV van Scheffau. Om preciezer te zijn: uit het aanbod van Sabrina van het toeristenbureau, die al in de autobus zorgde voor een goed humeur.
“Rudi, waar ben je?”, roept Sabrina. Vijftien kinderen schreeuwen uit volle borst, ook de volwassenen – en, ja hoor, daar verschijnt een tipje van Rudi’s rugzak, die we vandaag moeten zoeken. Wie de meeste wasknijpers aan Sabrina’s rugzak kan klippen, wie de meeste koekjes met een rietje naar de overkant brengt, wie de meeste flessendoppen in zijn of haar ondergoed, schoenen of kapsel langs de grenscontrole smokkelt, krijgt extra punten. Tussendoor wordt er gekerfd met kindermessen, de kinderen maken figuren uit papier-maché en ook een slackline wordt opgehangen: het is verbazingwekkend wat Sabrina allemaal uit haar rugzak tovert. En ongelofelijk, hoe snel de tijd kan verstrijken, zonder erg ver te komen!
Op een gegeven moment begint het te regenen. We zoeken onderdak in een ijssalon in Scheffau – en de kinderen stralen van geluk! "We hebben de hele tijd gespeeld en zijn tegelijkertijd de Wilder Kaiser opgewandeld", zegt Maxi. Helemaal gelijk heeft hij niet, maar goed…
Les 2: geen doelstellingen voor volwassenen zetten
'Als we met de kinderen onderweg zijn in de bergen, dan gaan wij met hen op stap - en niet zij met ons', zegt Sabrina, onze wandelgids en mama van twee jongens. En ze heeft gelijk: veel te vaak wil men díe bepaalde alpenweide bereiken, of een bepaalde bergtop of een plekje met een prachtig uitzicht - maar voor kinderen zijn dergelijke attracties eigenlijk niet belangrijk. Vandaag gaan we met Elfie op pad en wandelen van het Goinger-zwemmeer naar de Aschinger-kapel en verder naar Hüttlmoos.
Twaalf gezinnen zijn vandaag samen op pad. Sommige families komen, net als wij overigens, uit het zuiden van Beieren. Anderen komen uit Neder-Saksen en gaan eigenlijk steeds naar de Noordzee op vakantie. Dit jaar wou iedereen naar de Alpen. En dan is er nog die ene familie uit Leipzig, die houdt van de “Bergdoktor” en wil ontdekken, waar deze televisiereeks is opgenomen. Stella en Maxi zijn de oudste kinderen en ze zijn ook de langzaamste. Ze zoeken en vinden overal wilde aardbeien, bramen en vooral bosbessen. Bij de blauwe-tongen-wedstrijd winnen ze dan ook de allereerste prijs! Vandaag maakt het echt niet uit of we nog twee haarspeldbochten wandelen of nu al omkeren.
Les 3: Bewonder de natuur
"Kijk eens hier, kinderen, dit zijn paardenstaarten, oeroude planten - dit waren, zeg maar, de roomkoekjes voor de dinosauriërs ", legt Elfie uit. Wat kamperfoelie is, waarom het hoefblad zulke enorme bladeren heeft, legt Elfie op een levendige, geduldige, grappige manier uit, alsof ze een Tiroolse grootmoeder is, die als bijbaantje ook wandelgids is - of misschien ook net andersom. "Papa, Elfie weet gewoon alles. Later wil ik ook wel wandelgids worden", zegt Stella.
Bij het heidemeer pakt Elfie haar trukendoos uit: vergrootglazen, schepnetten, paspoorten voor natuurliefhebbers, identificatieboeken. We observeren libellen bij een paringsdans. We inspecteren een zwerm kikkervisjes. We leren alles over schapenteken. Stella en Maxi weten maar al te goed hoe je een spar van een den onderscheidt, en zijn fier op al hun kennis.
Hoe de natuur zo werkt, hoe in de natuur het ene dier het andere beschermt, wie wie eet - Elfie hoort vandaag vele “Ahs” en “Ohs”. We observeren de hele dag planten en dieren - wanneer deed jij dat voor het laatst? Veel te vaak is de natuur gewoon dat groene “iets” daarbuiten, dat we in al onze haast niet 100% waarnemen. Wel, vandaag staat de natuur in het middelpunt, tenminste zolang we niet zonder koekjes en snoepjes komen te zitten. En zolang er tussendoor ook even een Flying Fox of een glijbaan aan te pas komt.
Les 4: Zelf kind zijn
Hoofd, schouders, heupen, knieën? Of was het hoofd, heupen, schouders, knieën? “Ritter Rüdiger” heeft samen met zijn muzikanten een ingewikkelde choreografie bedacht, die niemand vlot onder de knie krijgt – of beter gezegd: niemand die ouder is dan 16 jaar. Maar de kinderen springen, lachen en brullen luidkeels. Daarbij meppen ze op hun hoofd, knieën, schouders en heupen. Steeds sneller en sneller.
Een paar kinderen blijken de muziekband uit de Lechvallei te kennen, want ze zingen - nee: ze brullen elke woord mee. "Bluatschink", genoemd naar een mythisch wezen dat in de Lech zou moeten leven, schreef en speelde vroeger voornamelijk kritische popsongs, maar momenteel zetten ze vooral op kinderentertainment.
De zon gaat rood onder, de grillige rotsen van de Wilder Kaiser zien eruit alsof ze door een landschapsschilder zijn geschilderd - maar de kinderen hebben geen oog voor zoveel romantiek. Nog eens gaat het over hoofd, heupen, schouders en knieën - of zoiets. De eerder ietwat verlegen papa’s dansen intussen vlot mee. Misschien heeft daar het ene of andere biertje ook ietwat geholpen. We zijn nu allemaal weer kinderen, sommigen voelen zich 6 jaar, anderen 60, allemaal smekend “We want more!”. Of vanavond onze kinderen willen/kunnen/zullen inslapen - maakt helemaal niet uit. Het enige dat er nu toe doet, is of de ijssalon nog geopend is.
Les 5: Bouw water in
Spat, plons - eerst zijn de broeken nat, dan de rugzak, dan de T-shirts – we maken er geen drama van, want vandaag staat de allereerste zomerzon aan de staalblauwe lucht, en ten tweede zijn we in het "Hexenwasser" bij Söll - en daar draait alles om “nat” worden. Een touwvlot. Een blote-voeten-pad. Bijna eindeloze houten pijpleidingen met dammen. En in het “blaue Wunder”, het slecht-weer programma, kun je een bergbeek nabootsen. In het Hexenwasser rijgen de natte attracties zich aan elkaar als de parels aan een snoertje. Alle attracties zijn gemaakt uit water, hout en steen - meer materialen vind je hier niet. Iets verderop de Hohe Salve zien we de “Koasa” en plots doen de kinderen plotseling dat wat ze echt niet wilden: ze wandelen. Eigenlijk rennen ze, en wel van de ene bezienswaardigheid naar de andere.
Water kan je voelen, drinken, waarnemen, reuken, horen, proeven – water kun je met alle zintuigen waarnemen. Psychologen nemen aan dat we met onze fascinatie voor water contact houden met onze dierlijke voorouders. Wat dan ook: water inspireert kinderen. Vooral in de bergen. Onderweg vind je nog bankjes voor een picknick in de schaduw – maar die zijn natuurlijk voor de ouders. De kinderen moeten / willen / mogen met bloem schilderen, een deeg samenroeren, die om een stok wikkelen en daarna in het vuur houden – en klaar is het stokbrood. "Dit is het beste brood dat ik ooit heb gegeten", zegt Maxi, "Dat wil ik vanaf nu altijd in mijn lunchbox."
De kinderen hebben de vakantiedagen bij de Wilder Kaiser genoten. Ze waren ‘s morgens meteen uit bed en hebben meer gewandeld als aangenomen. Dus spetterden we de rest van de dag – oeps, Stella had me verboden iets te schrijven over het Goinger-zwemmeer, over de lekkere frietjes aldaar, over het zwemvlot, over het avonturenpark en over de extra brede papa-dochter-waterglijbaan. Dus daar wil ik liever niets meer over zeggen, behalve dan, dat het geweldig was!
Bergbeleveniswerelden bij de Wilden Kaiser
Moorwandelingen, buitenspeeltuinen, speurtochten, ponyweiden, wandelroutes ... de 6 bergbeleveniswerelden bij de Wilder Kaiser hebben voor alle weersomstandigheden en voor bijna alle leeftijden veel in petto. Boekingen, catalogi en verdere informatie onder www.wilderkaiser.info
Deze blog is door een gastauteur geschreven. Meer informatie over de auteur lees je in de blog.
Geen reacties beschikbaar
